TRAKTAT SOJUSZNICZY

W dniu 15 czerwca

Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony:

JKM eMBe, Król Dreamlandu, w imieniu w³asnym i Królestwa Dreamlandu;

oraz

JKM Armin Frederik, Król Scholandii, w imieniu w³asnym i Królestwa Scholandii;

zawieraj± w najlepszej wierze nastêpuj±cy Traktat Sojuszniczy:

Rozdzia³ I

Postanowienia wstêpne

Art. 1. 

1. Traktat niniejszy zawierany jest jako wyraz pog³êbiaj±cej siê wspó³pracy miêdzy Wysokimi Uk³adaj±cymi siê Stronami.

2. Celem niniejszego Traktatu jest stworzenie nowych ram prawnych dla wspó³pracy, z poszanowaniem suwerenno¶ci ka¿dej z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, oraz pog³êbienie stabilizuj±cego wp³ywu obu Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron w zakresie polityki miêdzynarodowej.

3. Traktat niniejszy nie jest wymierzony przeciwko jakiemukolwiek Pañstwu Trzeciemu.

Art. 2. 

1. Przedstawicielem Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony w rozumieniu niniejszego Traktatu jest ambasador lub inny oficjalny przedstawiciel nale¿ycie umocowany przez Wysok± Uk³adaj±c± siê Stronê, maj±cy zupe³ne pe³nomocnictwo do wykonywania postanowieñ Traktatu; w razie braku odrêbnej notyfikacji przedstawicielami s± ambasadorzy ustanowieni na podstawie wi±¿±cego Wysokie Uk³adaj±ce siê strony Traktatu o wzajemnym uznaniu i nawi±zaniu stosunków dyplomatycznych.

2. Je¿eli Traktat niniejszy stanowi jedynie o w³a¶ciwych ministrach bez bli¿szego okre¶lenia, w³a¶ciwo¶æ ocenia siê wedle prawa wewnêtrznego Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony, z uwzglêdnieniem materii, którymi ma wed³ug Traktatu zajmowaæ siê dany minister; w razie w±tpliwo¶ci uznaje siê, ¿e minister wskazany przez Wysok± Uk³adaj±c± siê Stronê, której jest obywatelem, jest ministrem w³a¶ciwym.

3. Naczelnym organem s±dowym Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony, w rozumieniu niniejszego Traktatu, jest s±d ostatniej instancji ustanowiony prawem wewnêtrznym Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony; je¿eli najwy¿szy wymiar sprawiedliwo¶ci sprawuje osobi¶cie Monarcha, naczelnym organem s±dowym jest ten s±d, od którego orzeczeñ przys³uguje odwo³anie wy³±cznie i bezpo¶rednio do Monarchy, a gdyby s±dów takich by³o wiêcej – ten s±d, który jest miejscowo w³a¶ciwy dla miasta sto³ecznego Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony.

4. Prezesem naczelnego organu s±dowego jest jego przewodnicz±cy okre¶lony w³a¶ciwymi przepisami ustrojowymi, a w razie braku takiego przewodnicz±cego, sêdzia najstarszy sta¿em w tym s±dzie; w razie w±tpliwo¶ci uznaje siê, ¿e sêdzia naczelnego organu s±dowego wskazany przez Wysok± Uk³adaj±c± siê Stronê jest prezesem naczelnego organu s±dowego w rozumieniu niniejszego Traktatu.

Art. 3. 

1. Traktat niniejszy nie narusza uk³adów dotychczas zawartych miêdzy Wysokimi Uk³adaj±cymi siê Stronami.

2. Interpretacja uk³adów, o których mowa w ustêpie poprzedzaj±cym, winna byæ dokonywana z uwzglêdnieniem postanowieñ niniejszego Traktatu, w szczególno¶ci art. 1 ust. 1 i 2.

Rozdzia³ II

Regulacje wykonawcze

Art. 4. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony upowa¿niaj± niniejszym swoich przedstawicieli do wspólnego wydawania regulacji wykonawczych, u¶ci¶laj±cych postanowienia niniejszego Traktatu.

2. Regulacje wykonawcze, po ich podpisaniu przez przedstawicieli Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, uzyskuj± moc wi±¿±c± Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony bezpo¶rednio na mocy niniejszego Traktatu.

3. Traktat niniejszy wraz z protoko³ami dodatkowymi, regulacjami wykonawczymi oraz orzecznictwem naczelnych organów sadowych dotycz±cym niniejszego Traktatu, protoko³ów dodatkowych i regulacji wykonawczych, stanowi prawny dorobek traktatowy.

Art. 5. 

1. Regulacje wykonawcze podlegaj± og³oszeniu w trybie przewidzianym dla og³aszania aktów normatywnych o randze odpowiadaj±cej tej, jaka wed³ug prawa wewnêtrznego Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony jest konieczna dla ograniczania praw gwarantowanych jej aktem konstytucyjnym; je¿eli w³a¶ciwe prawo wewnêtrzne nie stanowi inaczej, regulacje wykonawcze og³asza przedstawiciel Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony.

2. Regulacja wykonawcza mo¿e przewidzieæ dodatkowe og³aszanie prawnego dorobku traktatowego na specjalnej stronie internetowej; w takim wypadku regulacja zyskuje moc obowi±zuj±c± najwcze¶niej z dniem nastêpuj±cym po dniu og³oszenia w tej formie.

Rozdzia³ III

Zakresy wspó³pracy

Art. 6. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony zapewniaj± obywatelom drugiej Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony na swoim terytorium korzystanie z praw przys³uguj±cych w³asnym obywatelom, z wy³±czeniem praw wyborczych i prawa piastowania wy¿szych urzêdów; szczegó³y okre¶li regulacja wykonawcza.

2. Do czasu wydania stosownej regulacji wykonawczej i mimo jej braku, organy Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron obowi±zane s± wykonywaæ przys³uguj±ce im na mocy w³a¶ciwego prawa wewnêtrznego kompetencje w taki sposób, aby w mo¿liwie pe³nym zakresie realizowaæ wymogi okre¶lone w ustêpie poprzedzaj±cym.  

Art. 7. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony ¶ci¶le koordynuj± prowadzon± przez siebie politykê zagraniczn±.

2. Ministrowie w³a¶ciwi do spraw zagranicznych Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, wspólnie z przedstawicielami Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, spotykaj± siê nie rzadziej ani¿eli raz w miesi±cu kolejno na obszarze Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, w celu uzgodnienia wspólnej polityki zagranicznej.

3. Przedstawiciele Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron pozostaj± w sta³ym kontakcie w celu niezw³ocznego uzgadniania stanowisk w sprawach, których odroczenie do najbli¿szej konferencji ministerialnej mog³oby naraziæ interesy którejkolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron.

4. Szczegó³y wspó³pracy okre¶l± regulacje wykonawcze, wydane w ramach konferencji ministerialnych lub w normalnym trybie.

Art. 8. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony wspó³pracuj± w zakresie spraw wojskowych i bezpieczeñstwa wewnêtrznego.

2. W³a¶ciwi ministrowie Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, wspólnie z przedstawicielami Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, spotykaj± siê nie rzadziej ani¿eli raz w miesi±cu kolejno na obszarze Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, w celu uzgodnienia wspólnej polityki obronnej i zasad wspó³pracy wojskowej.

3. Przedstawiciele Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron pozostaj± w sta³ym kontakcie w celu niezw³ocznego uzgadniania wspólnych dzia³añ w razie zagro¿enia bezpieczeñstwa którejkolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron; przedstawiciele mog± w szczególno¶ci zwo³aæ nadzwyczajn± konferencjê ministerialn± w tej sprawie.

4. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony gwarantuj± sobie nawzajem niezw³oczn± i aktywn± pomoc zbrojn± w razie bezpo¶redniego ataku na któr±kolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron.

5. Szczegó³y wspó³pracy okre¶l± regulacje wykonawcze wydane w ramach konferencji ministerialnych lub w normalnym trybie; regulacje wydane w ramach konferencji ministerialnych mog± ustaliæ inny termin spotkañ, ani¿eli okre¶lony w ust. 2, przy czym konferencja taka zostaje zwo³ana na ¿±danie którejkolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron niezale¿nie od terminu ustalonego regulacj± wykonawcz±.

Art. 9. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê strony ¶ci¶le wspó³pracuj± w d±¿eniu do stworzenia warunków do mo¿liwie nieograniczonej wymiany gospodarczej.

2. W³a¶ciwi ministrowie Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, wspólnie z przedstawicielami Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, spotykaj± siê nie rzadziej ani¿eli raz w miesi±cu kolejno na obszarze Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, w celu uzgodnienia dzia³añ zmierzaj±cych do realizacji celów okre¶lonych w ustêpie poprzedzaj±cym, w szczególno¶ci zapewnienia mo¿liwo¶ci wymiany walut i przep³ywu kapita³u.

3. Przedstawiciele Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron pozostaj± w sta³ym kontakcie w celu uzgadniania wspólnych dzia³añ niezbêdnych dla zapewnienia stabilno¶ci wymiany gospodarczej, je¿eli odroczenie podjêcia decyzji w tych sprawach prowadzi³oby do naruszenia interesu którejkolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron; w wyj±tkowych wypadkach dopuszczalne jest w szczególno¶ci czasowe wstrzymanie wymiany gospodarczej.

4. Szczegó³y wspó³pracy okre¶l± regulacje wykonawcze wydane w ramach konferencji ministerialnych lub w normalnym trybie.

Art. 10. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony wspó³pracuj± w zakresie wymiaru sprawiedliwo¶ci.

2. W³a¶ciwi ministrowie Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, wspólnie z przedstawicielami Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, spotykaj± siê kolejno na obszarze Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, w celu uzgodnienia dzia³añ zmierzaj±cych do realizacji celów okre¶lonych w ustêpie poprzedzaj±cym, w szczególno¶ci zapewnienia nale¿ytej informacji o obowi±zuj±cym porz±dku prawnym ka¿dej z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron.

3. Regulacje wykonawcze w tym zakresie mog± byæ wydawane w ramach konferencji ministerialnych lub w normalnym trybie, po uprzednim uzyskaniu wspólnej opinii prezesów naczelnych organów s±dowych Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, chyba ¿e uzyskanie takiej opinii nie nast±pi³o mimo up³ywu miesi±ca od zwrócenia siê przez w³a¶ciwego ministra lub przedstawiciela którejkolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron ze stosownym wnioskiem.

4. Wymóg uzyskania wspólnej opinii nie dotyczy regulacji okre¶laj±cych czêstotliwo¶æ konferencji ministerialnych oraz innych zagadnieñ nie ingeruj±cych w sêdziowsk± niezawis³o¶æ i niezale¿no¶æ s±downictwa.

Art. 11. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony popieraj± rozwój wymiany naukowej i kulturalnej.

2. W³a¶ciwi ministrowie Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, wspólnie z przedstawicielami Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, spotykaj± siê kolejno na obszarze Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, w celu uzgodnienia dzia³añ zmierzaj±cych do realizacji celów okre¶lonych w ustêpie poprzedzaj±cym, w szczególno¶ci zapewnienia nale¿ytej wymiany informacji o osi±gniêciach naukowych i kulturalnych oraz opracowywania i wdra¿ania wspólnych przedsiêwziêæ w dziedzinie nauki i kultury.

3. Regulacje wykonawcze wydane w tym zakresie okre¶l± w szczególno¶ci szczegó³owe zasady wzajemnego uznawania dyplomów i tytu³ów naukowych, a tak¿e ustanowi± radê naukow± i kulturaln±, z³o¿one odpowiednio z przedstawicieli ¶wiata nauki i kultury, jako organy doradcze konferencji ministerialnej, oraz okre¶l± zasady wspó³pracy z tymi radami.

Rozdzia³ IV

S±dowa ochrona Traktatu

Art. 12. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony gwarantuj± sobie nawzajem s±dow± ochronê realizacji postanowieñ niniejszego Traktatu, w tym protoko³ów dodatkowych oraz regulacji wykonawczych.

2. Ochronê s±dow± sprawuj± naczelne organy s±dowe Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron.

 

Art. 13. 

1. W³a¶ciwy minister lub przedstawiciel którejkolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron mo¿e wnie¶æ skargê przed naczelny organ s±dowy Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony, której organ lub urzêdnik swoim dzia³aniem lub zaniechaniem uniemo¿liwia lub znacz±co utrudnia realizacjê postanowieñ niniejszego Traktatu.

2. Naczelny organ s±dowy po przeprowadzeniu jednoinstancyjnego postêpowania gwarantuj±cego nale¿yte przestrzeganie zasady równo¶ci stron i niezawis³o¶ci sêdziowskiej wydaje orzeczenie, w którego sentencji ustala, czy skarga jest zasadna; orzeczenie to uzasadnia siê z urzêdu.

3. W razie uznania zasadno¶ci skargi, naczelny organ s±dowy w ramach przys³uguj±cych mu wed³ug w³a¶ciwego prawa wewnêtrznego kompetencji okre¶li dzia³ania, jakie nale¿y podj±æ w celu usuniêcia stanu naruszenia prawnego dorobku traktatowego.

 

Art. 14. 

1. W razie powstania istotnych rozbie¿no¶ci w orzecznictwie naczelnych organów s±dowych Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, na wniosek prezesa naczelnego organu s±dowego, w³a¶ciwego ministra lub przedstawiciela którejkolwiek z Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron, prezesi naczelnych organów s±dowych podejmuj± wspólnie uchwa³ê wyja¶niaj±c± rozbie¿no¶ci, w szczególno¶ci przez wskazanie nale¿ytej interpretacji postanowieñ okre¶lonych w art. 12 ust. 1, których stosowanie wywo³a³o rozbie¿no¶ci w orzecznictwie.

2. Uchwa³a prezesów naczelnych organów s±dowych Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron jest wi±¿±ca dla sk³adów orzekaj±cych w sprawach okre¶lonych w ustêpie poprzedzaj±cym w tym sensie, i¿ sk³ad chc±cy od niej odst±piæ obowi±zany jest wyst±piæ o podjêcie nowej uchwa³y w tej sprawie i jest w danej sprawie zwi±zany wydanym w wyniku tego wyst±pienia rozstrzygniêciem prezesów naczelnych organów s±dowych; wyst±pienie wymaga szczegó³owego uzasadnienia. 

Rozdzia³ V

Postanowienia koñcowe

Art. 15. 

1. Wysokie Uk³adaj±ce siê Strony bêd± kolejno na swoim obszarze go¶ciæ konferencje rz±dowe, nie rzadziej ani¿eli raz na trzy miesi±ce, w których bêd± uczestniczyæ przynajmniej szefowie Rz±dów, ministrowie w³a¶ciwi do spraw zagranicznych oraz przedstawiciele Wysokich Uk³adaj±cych siê Stron.

2. W toku konferencji rz±dowych mog± byæ przyjmowane protoko³y dodatkowe, maj±ce na celu uzupe³nianie postanowieñ niniejszego Traktatu w celu lepszej realizacji za³o¿eñ okre¶lonych w art. 1.

3. Protoko³y dodatkowe maj± moc równ± postanowieniom niniejszego Traktatu.

4. W drodze protoko³u dodatkowego mo¿e zostaæ w szczególno¶ci uregulowana kwestia wspólnych funduszy przeznaczonych na realizacjê programów zmierzaj±cych do efektywnego wdra¿ania postanowieñ niniejszego Traktatu.

Art. 16. 

1. Traktat niniejszy jest otwarty do przyst±pienia dla Pañstw Trzecich, które poziomem swojego rozwoju oraz stabilno¶ci± polityczn± daj± nale¿yt± rêkojmiê w³a¶ciwej realizacji postanowieñ niniejszego Traktatu.

2. Przyst±pienie Pañstwa Trzeciego wymaga przyjêcia protoko³u dodatkowego, okre¶laj±cego zasady przyst±pienia, a tak¿e ratyfikacji tego protoko³u przez Pañstwo Trzecie.

3. Pañstwo Trzecie obowi±zane jest przestrzegaæ prawnego dorobku traktatowego powsta³ego tak¿e przed przyst±pieniem tego Pañstwa do niniejszego Traktatu.

4. Pañstwo Trzecie po przyst±pieniu do niniejszego Traktatu staje siê jego pe³noprawnym sygnatariuszem; nie mo¿e byæ dyskryminowane ale obowi±zane jest ponosiæ wszelkie obowi±zki zeñ wynikaj±ce.

5. Protokó³ dodatkowy, o którym mowa w ust. 2, mo¿e ustaliæ niezbêdne okresy dostosowawcze.

Art. 17.

1. Traktat niniejszy podlega og³oszeniu w trybie przewidzianym dla og³aszania aktów normatywnych o randze odpowiadaj±cej tej, jaka wed³ug prawa wewnêtrznego Wysokiej Uk³adaj±cej siê Strony jest konieczna dla ograniczania praw gwarantowanych jej aktem konstytucyjnym, najpó¼niej w pierwszym dniu nastêpuj±cym po ratyfikacji niniejszego Traktatu przez Wysok± Uk³adaj±c± siê Stronê.

2. Traktat niniejszy wchodzi w ¿ycie z dniem nastêpuj±cym po ostatnim og³oszeniu dokonanym zgodnie z ustêpem poprzedzaj±cym.